namazgah bir çeşmenin önünde

küçük bir kız çocuğu çıplak ayaklarıyla beni çiğnedi

kardelen

babası ertan

"cadde ne kadar uzak"

"şu ağaç kadar uzak mı?"

gösterdiği bizi gözeten çınar ağacı

"ben hiç buluta değmedim?"

bende-seni tanıyana kadar değmemiştim- 

yalnızlık
onunla birlikte onu da taşıyarak bir mekana
baktım olmadı
sürgün edilen topluluklar
onların yerine yerleşenler
yerleşiklerin acıları
sürgünden beter hiç bitmez
tarihin doğrusu yok
abartmalar
sözün doğrusu yok
abartmalar
elimin çektirdikleri
dilimin çektirdikleri
tarih sen çektirme
abartma

hiç
bir şey yaşamadan yazmayı beklemek
hayalleri yazmak
yaşamadan kurulan hayaller
ölümün bir hayal olduğu gibi

geçen günkü geliş
ölüler beni çağırıyor

yaşlanmadan ölülerle birlikte yaşamaya başlamak
onlarla bitiremediğim hayallerim mi